معرفی فیلم پارتنوپ (Parthenope)

«پارتنوپ»، جدیدترین اثر پائولو سورنتینو، کارگردان صاحب سبک ایتالیایی، دعوتی است به سفری بصری و فلسفی در دل شهر ناپل که در جشنواره کن ۲۰۲۴ رونمایی شد. این فیلم با روایتی از زندگی زنی به همین نام، تجربه ای عمیق از زیبایی، هویت و گذر زمان را پیش روی مخاطب می گذارد و او را به تأملی دل نشین در ماهیت هستی فرا می خواند.

فیلم پارتنوپ (Parthenope)، جدیدترین شاهکار پائولو سورنتینو، کارگردان شناخته شده سینمای ایتالیا، تجربه ای بی نظیر برای دوست داران سینمای هنری و عمیق است. این اثر که در ژانر درام و فانتزی با رگه هایی از داستان بلوغ ساخته شده، بینندگان را به تماشای پرتره ای از زنی در جستجوی خوشبختی در دل شهر پر رمز و راز ناپل دعوت می کند. فیلم در هفتاد و هفتمین جشنواره فیلم کن رونمایی شد و تحسین ها و نقدهای متفاوتی را برانگیخت که نشان از عمق و بحث برانگیز بودن آن دارد.

سورنتینو، که با آثاری چون «زیبایی بزرگ» و «دست خدا» جایگاهی ویژه در سینمای معاصر جهان یافته، در فیلم Parthenope 2024 نیز امضای بصری و فلسفی خود را به شکلی خیره کننده به نمایش می گذارد. او نه تنها یک داستان را روایت می کند، بلکه دنیایی را خلق می کند که در آن مفاهیم زیبایی، گذر زمان، عشق، و تنهایی با ظرافت و شکوهی بی بدیل در هم تنیده اند. این مقاله قصد دارد تا درک کاملی از ماهیت این اثر هنری ارائه دهد و با کاوش در درونمایه ها، سبک بصری، و بازخوردهای منتقدان، جایگاه آن را در سینمای امروز برجسته سازد.

پارتنوپ: اسطوره ای زنده در دل ناپل

نام «پارتنوپ» نه تنها عنوانی برای شخصیت اصلی فیلم است، بلکه کلید ورود به دنیای اساطیری و تاریخی شهر ناپل محسوب می شود. این نام، خود گواهی است بر ارتباط عمیق فیلم با ریشه های فرهنگی و تاریخی این شهر ایتالیایی که سورنتینو بارها در آثارش به آن ادای احترام کرده است.

ریشه های اسطوره ای نام پارتنوپ

در اعماق اساطیر یونان باستان، نام پارتنوپ به یکی از سیرن های سه گانه اشاره دارد؛ موجوداتی افسانه ای با بالاتنه زن و پایین تنه پرنده که با آوازهای فریبنده خود، ملوانان را به سوی مرگ می کشاندند. افسانه می گوید که پارتنوپ پس از ناکامی در اغوا کردن اودیسئوس با ترانه هایش، خود را به دریا انداخت و پیکرش به سواحل سرزمینی رسید که بعدها ناپل نام گرفت. این مکان، اولین سکونتگاه باستانی را شکل داد که به افتخار او، «پارتنوپ» خوانده شد. این نام گذاری، نه تنها پیشینه ای غنی به شهر می بخشد، بلکه در فیلم سورنتینو، استعاره ای عمیق برای شخصیت اصلی است. پارتنوپ، زنی که همنام با این افسانه است، در طول زندگی اش، خود نیز به نوعی سیرن مدرن تبدیل می شود؛ با زیبایی مسحورکننده ای که هم موهبت است و هم نفرین. او با جاذبه اش، مردان را جذب می کند، اما همچون سیرن اساطیری، هیچ کس نمی تواند او را به بند بکشد و نگه دارد.

ناپل: بازیگر اصلی در صحنه سورنتینو

ناپل در سینمای سورنتینو، فراتر از یک پس زمینه صرف است؛ این شهر به خودی خود یک شخصیت زنده، نفس کش و پیچیده محسوب می شود. در فیلم پارتنوپ، این نقش پررنگ تر از همیشه است. سورنتینو با استادانگی خاص خود، ناپل را به موجودی تبدیل می کند که زیبایی خیره کننده، تاریخ پر رمز و راز و روح پرشور آن، آینه ای برای شخصیت پارتنوپ است. کوچه پس کوچه های باریک، بناهای تاریخی باشکوه، دریای لاجوردی و حتی هوای مرطوب و نور خاص مدیترانه ای، همه در کنار هم، فضایی رؤیایی و در عین حال واقع گرایانه خلق می کنند.

پائولو سورنتینو استاد خلق تصاویری چشم نواز است. فیلم با فیلمبرداری اغواگرانه و طراحی لباس های شیک و وسوسه انگیز، به یک تابلوی زنده از زیبایی های بصری تبدیل شده است.

ناپل در این فیلم، نمادی از گذر زمان و زیبایی فانی است؛ شهری که هم شاهد بلوغ پارتنوپ است و هم خود، در گذر سالیان، تغییر می کند و متحول می شود. این رابطه متقابل بین پارتنوپ و شهرش، هسته اصلی دراماتیک فیلم را شکل می دهد و به مخاطب اجازه می دهد تا همزمان با سفر درونی شخصیت، در زیبایی های بصری و فرهنگی ناپل نیز غرق شود.

سفر پارتنوپ: داستان و درونمایه ها

داستان فیلم پارتنوپ، بیش از آنکه بر روی یک روایت خطی و مشخص تمرکز کند، به کاوش در زندگی زنی می پردازد که زیبایی اش او را در مسیرهای غیرمنتظره ای قرار می دهد. این فیلم، پرتره ای از خوشبختی های زودگذر و تنهایی های عمیق است که در بستری از تصاویر خیره کننده و مفاهیم فلسفی روایت می شود.

خلاصه داستان: پرتره ای از زنی در جستجوی خوشبختی (بدون اسپویل عمیق)

فیلم پارتنوپ، ماجرای دختری را روایت می کند که از لحظه تولد در سال ۱۹۵۰ در خلیج ناپل، با زیبایی خیره کننده اش شناخته می شود. پارتنوپ (با بازی سلسته دالا پورتا)، دختری با چهره ای معصوم و در عین حال جذاب، در خانواده ای مرفه و در ویلایی کنار دریا بزرگ می شود. او در طول زندگی اش، از دوران جوانی تا پیری، با مجموعه ای از شخصیت های رنگارنگ و تأثیرگذار ملاقات می کند: از برادر حساس و درگیرش، ریموندو (با بازی دنیله رینزو)، تا اسقف زشتی که به او علاقه مند می شود، نویسنده ای مست و محبوب به نام جان چیور (گری اولدمن) که او را تحسین می کند، و استاد دانشگاهی که به او درس می دهد.

این ملاقات ها و تجربه های مختلف، مسیر زندگی پارتنوپ را شکل می دهند. او در مواجهه با رؤیای بازیگر شدن، دنیای پیچیده زیبایی شناسی، و عشق های غیرمنتظره، در جستجوی هویت و معنای حقیقی خوشبختی است. سورنتینو در این فیلم تأکید می کند که پارتنوپ نه حوری است و نه افسانه، بلکه زنی حقیقی است که در پیچ و خم های زندگی، با همه زیبایی ها و کاستی هایش، در تلاش برای یافتن جایگاه خود است. فیلم به آرامی و با تمرکز بر جنبه های بصری، تحولات درونی و بیرونی این زن را به تصویر می کشد و مخاطب را به همراهی با او در این سفر پر رمز و راز دعوت می کند.

کاوش در اعماق: مفاهیم و تم های اصلی فیلم

«پارتنوپ» فراتر از یک داستان ساده، کاوشی عمیق در مفاهیم بنیادی انسانی است که با امضای خاص سورنتینو در هم آمیخته شده اند. این فیلم مخاطب را به تأمل وامی دارد و سؤالاتی کلیدی را مطرح می کند:

• زیبایی، گذر زمان و فناپذیری جوانی: یکی از محوری ترین تم های فیلم، ماهیت گذرا و دوگانه زیبایی است. پارتنوپ با زیبایی اش هم موهبت هایی کسب می کند و هم بهای سنگینی می پردازد. فیلم به این پرسش می پردازد که آیا می توان زیبایی و گذر زمان را از هم جدا کرد و چگونه انسان با فناپذیری جوانی کنار می آید.
• جستجوی هویت، عشق و معنا در زندگی: پارتنوپ در تمام طول زندگی اش در پی یافتن جایگاه خود، تعریف عشق واقعی و کشف معنایی عمیق تر از ظواهر است. این جستجو، او را به روابط مختلف و تجربیات گوناگونی می کشاند.
• تنهایی انسان در برابر جذابیت های ظاهری: با وجود زیبایی خیره کننده و جذابیت بی حدوحصرش برای دیگران، پارتنوپ اغلب احساس تنهایی می کند. فیلم نشان می دهد که چگونه ظاهر بیرونی می تواند مانعی برای درک واقعی شخصیت درونی باشد.
• رابطه فرد با شهر زادگاهش: همان طور که پیش تر اشاره شد، ناپل نه تنها پس زمینه داستان است، بلکه خود به یک شخصیت فعال تبدیل می شود. رابطه پارتنوپ با ناپل، همزاد پنداری و وابستگی متقابل این دو، بر شکل گیری شخصیت او تأثیر عمیقی می گذارد.
• استعاره ها و نمادگرایی های خاص سورنتینو: سورنتینو در این فیلم نیز از نمادگرایی های خاص خود استفاده می کند. عناصری مانند آب (که پارتنوپ در خلیج آن متولد شده)، باد، آتش و خاک، همگی به نوعی با سرنوشت پارتنوپ و تحولات درونی او در ارتباط هستند و به فیلم ابعادی سوررئال و فلسفی می بخشند.

پشت صحنه پارتنوپ: کارگردان و بازیگران

هر اثر پائولو سورنتینو، بیش از یک فیلم، یک امضای هنری است. «پارتنوپ» نیز از این قاعده مستثنی نیست و در کنار کارگردانی منحصربه فرد، با بازی های درخشان بازیگرانش، جانی دوباره می گیرد.

پائولو سورنتینو: امضای جادوگر بصری

پائولو سورنتینو، کارگردانی که با سبک بصری منحصربه فرد و روایت های فلسفی اش شناخته می شود، در «پارتنوپ» نیز بار دیگر جادوی خود را به نمایش می گذارد. سبک او ترکیبی از رئالیسم جادویی، نماهای خیره کننده و دقیق، و استفاده استادانه از موسیقی است که فضایی رویاگونه و تأثیرگذار خلق می کند. همان طور که در «زیبایی بزرگ» رم را به یک شخصیت اصلی تبدیل کرد و در «دست خدا» به دوران نوجوانی خود در ناپل پرداخت، در پائولو سورنتینو Parthenope نیز این شهر مدیترانه ای نقش محوری دارد.

این فیلم را می توان در کنار «زیبایی بزرگ» و «دست خدا» قرار داد، با این تفاوت که سورنتینو خود این فیلم را اولین فیلم زنانه اش می داند. او در این اثر تلاش می کند تا دنیای درونی و بیرونی یک زن را از دیدگاه خودش کاوش کند، هرچند برخی منتقدان این تلاش را با وسواس کارگردان مرد میانسال به زیبایی زنانه مرتبط می دانند. سورنتینو، بیش از آنکه یک قصه گو باشد، یک مدیر صحنه است که با چیدمان دقیق عناصر بصری و صوتی، یک سمفونی از احساسات و ایده ها را خلق می کند. فیلم های او اغلب خط داستانی سنتی ندارند و بیشتر بر پایه سفر حسی و فلسفی شخصیت ها بنا شده اند.

بازیگران: درخشش در نقش ها

انتخاب بازیگران در آثار سورنتینو همیشه دقیق و حساب شده است و در «پارتنوپ» نیز شاهد حضور مجموعه ای از استعدادهای درخشان هستیم که به شخصیت ها جان می بخشند:

1. سلسته دالا پورتا (در نقش پارتنوپ): ستاره تازه وارد سینمای ایتالیا، سلسته دالا پورتا، در نقش پارتنوپ، حضوری خیره کننده دارد. او با زیبایی کوبنده اما معصومانه اش، تجسم مطلق فانتزی مردانه است. دالا پورتا به خوبی توانسته زیبایی، معصومیت، سردرگمی و جستجوگری شخصیت پارتنوپ را به تصویر بکشد. بازی او نه تنها از نظر بصری جذاب است، بلکه عمق احساسی شخصیت را نیز به مخاطب منتقل می کند.
2. گری اولدمن (در نقش جان چیور): حضور گری اولدمن، بازیگر برجسته و تحسین شده، در نقش جان چیور، نویسنده ای مست و محبوب، یکی از نقاط قوت فیلم است. اولدمن که سورنتینو او را یکی از پنج بازیگر برتر جهان می داند، با بازی قدرتمند خود، به این شخصیت عمق و پیچیدگی می بخشد. تعاملات او با پارتنوپ، لحظات تأمل برانگیز و گاه کمیک فیلم را رقم می زند.
3. سایر بازیگران برجسته: این فیلم میزبان گروهی از بازیگران توانمند ایتالیایی نیز هست که هر یک به نقش های خود جان بخشیده اند. استفانیا ساندرلی، سیلویو اورلاندو، لویزا رانیری، پپه لانتستا و ایزابلا فراری، هر کدام به نوبه خود، با ایفای نقش های مکمل، به غنای داستان و شخصیت پردازی فیلم کمک می کنند. از فلورا مالوا، مربی بازیگری مرموز تا گرتا کول که شبیه سوفیا لورن است، همه در شکل دهی دنیای پارتنوپ سهیم هستند.

شاهکار بصری و سمعی: جنبه های فنی و هنری

بررسی بصری Parthenope و جنبه های فنی و هنری آن، بخشی جدایی ناپذیر از تجربه تماشای این فیلم است. سورنتینو با وسواس خاصی به جزئیات پرداخته و هر فریم را به یک اثر هنری تبدیل کرده است.

فیلمبرداری و طراحی صحنه: ناپلی فراتر از واقعیت

فیلمبرداری «پارتنوپ» یک شاهکار بصری است. سورنتینو و تیمش با استفاده از نورپردازی استادانه، پالت رنگی غنی و ترکیب بندی های چشم نواز، ناپل را به شکلی رؤیایی و فراتر از واقعیت به تصویر می کشند. هر نما همچون یک تابلوی نقاشی زنده است که بیننده را مجذوب خود می کند. از سواحل درخشان خلیج ناپل گرفته تا عمارت های مجلل و کوچه پس کوچه های پر جنب و جوش، همه با دقت و ظرافتی مثال زدنی به تصویر کشیده شده اند.

طراحی صحنه نیز به همین اندازه لوکس و وسوسه انگیز است. جزئیات معماری، دکوراسیون داخلی و فضاسازی، همگی مکمل داستان هستند و به غرق شدن مخاطب در دنیای فیلم کمک می کنند. استفاده از فضاهای باز و بسته، عمق و پرسپکتیو ویژه ای به فیلم می بخشد که حس تنهایی و شکوه را در کنار هم تداعی می کند. ناپل در این فیلم نه تنها یک مکان، بلکه یک موجود زنده با بافت و تاریخ خود است که در هر فریم، نفس می کشد.

موسیقی و صداگذاری: سمفونی احساسات

موسیقی متن در آثار سورنتینو همیشه نقشی حیاتی ایفا کرده است و در «پارتنوپ» نیز این اهمیت دوچندان می شود. موسیقی، با انتخاب های دقیق و تأثیرگذار خود، در انتقال حس نوستالژی، درام، فانتزی و حتی گاهی سوررئالیسم فیلم، نقش اساسی دارد. قطعات موسیقی، چه اصیل و چه انتخاب شده، به بافت روایی فیلم اضافه می کنند و به مخاطب کمک می کنند تا با احساسات شخصیت ها ارتباط عمیق تری برقرار کند.

صداگذاری نیز با ظرافتی خاص انجام شده است. صداهای محیطی ناپل، دیالوگ ها و جلوه های صوتی، همگی به تقویت ابعاد سوررئال و واقع گرایانه اثر کمک می کنند. این سمفونی سمعی و بصری در کنار هم، تجربه ای جامع و چندبعدی از تماشای فیلم را برای بیننده فراهم می آورد.

طراحی لباس: جلوه ای از شخصیت

طراحی لباس در «پارتنوپ» فراتر از صرفاً پوشاندن بدن بازیگران است؛ لباس ها خود بخشی از داستان و شخصیت پردازی هستند. لباس های شیک، پرزرق وبرق و با جزئیات دقیق، نه تنها زیبایی شناسی دهه ۱۹۵۰ و ۶۰ میلادی را بازتاب می دهند، بلکه چگونگی تحولات شخصیت پارتنوپ را نیز به نمایش می گذارند.

از لباس های معصومانه جوانی تا پوشش های اغواگرایانه بزرگسالی، هر لباس انتخابی داستانی برای گفتن دارد و به مخاطب کمک می کند تا درک عمیق تری از جایگاه اجتماعی، وضعیت روانی و سیر تحول شخصیت اصلی پیدا کند. طراحی لباس در این فیلم، به مثابه زبان بصری عمل می کند که بدون کلام، اطلاعات زیادی را منتقل می کند و به تکمیل تصویر کلی فیلم کمک می رساند.

از نگاه منتقدان: بازخوردها و نمرات

فیلم Parthenope، مانند بسیاری از آثار سورنتینو، با استقبال و نظرات متفاوتی از سوی منتقدان روبرو شد. این تفاوت دیدگاه ها، خود نشانه ای از پیچیدگی و عمق فیلم است که هر بیننده ای را به تأمل وا می دارد.

حضور در جشنواره کن و استقبال اولیه

جشنواره کن Parthenope را به عنوان یکی از آثار برجسته خود در سال ۲۰۲۴ انتخاب کرد. نمایش فیلم در هفتاد و هفتمین جشنواره کن، با تشویق ایستاده و طولانی حاضران همراه شد، که نشان از تأثیرگذاری اولیه و قدرت بصری اثر داشت. این تشویق، به خصوص اشک های سلسته دالا پورتا، بازیگر نقش اصلی، صحنه ای احساسی را رقم زد و انتظارات را برای این فیلم بالا برد. حضور در بخش رقابت برای نخل طلا، خود گواهی بر اهمیت هنری فیلم و جایگاه سورنتینو در سینمای جهان بود.

نخل طلا یا سایر جوایز احتمالی، می تواند مهر تأییدی بر ارزش های هنری فیلم باشد، اما بدون توجه به آن، این حضور، فیلم را در کانون توجه جهانی قرار داد و بحث های زیادی را برانگیخت.

نمرات کلی و دیدگاه منتقدان برتر

نمرات و بازخورد منتقدان Parthenope، مجموعه ای از نظرات مثبت، منفی و مختلط را شامل می شود که در سایت های معتبری چون راتن تومیتوز و متاکریتیک منعکس شده است. در راتن تومیتوز، از ۳۸ نقد، ۴۷٪ مثبت بوده و میانگین امتیاز ۵.۵ از ۱۰ را به دست آورده، که نشان می دهد فیلم از نظر روایی دارای کاستی هایی است، هرچند از نظر بصری خیره کننده. متاکریتیک نیز با امتیاز ۵۷ از ۱۰۰ (بر اساس ۱۲ نقد)، فیلم را در دسته «نقدهای مختلط یا متوسط» قرار داده است.

منتقدان مثبت: زیبایی و تفکر

منتقدانی چون دیوید الریچ از ایندی وایر، نقد فیلم پارتنوپ را با تحسین بازی سلسته دالا پورتا و رویکرد فیلم به رابطه جوانی و زیبایی، یک «مراقبه فانتزی» می خوانند. الریچ به شیفتگی عمیق سورنتینو به این مفاهیم اشاره کرده و فیلم را اثری مجلل و هوشمندانه دانسته که مرزهای میان امر مقدس و قبیح را در هم می شکند. سیدهانت آدلاهکا از ورایتی نیز «پارتنوپ» را نگاهی دقیق و ظریف به زیبایی سینمایی دانسته که بازتابی مسحورکننده از تصویر بیرونی آدم ها و مکان هاست. او نیز بازی دالا پورتا را ستوده و زیبایی او را «حواس پرت کن» توصیف کرده است. این منتقدان، فیلم را سفری هنری و تأثیرگذار در خودشناسی و زیبایی می دانند.

منتقدان منفی: روایت و خودبزرگ بینی

در مقابل، برخی منتقدان، از جمله پیتر بردشاو از گاردین و تیم روبی از تلگراف، فیلم را اثری سطحی و خودبزرگ بینانه توصیف کرده اند. بردشاو سورنتینو را به «خودپارودی محض» متهم می کند و فیلم را به یک آگهی طولانی مدت برای عطرهای گران قیمت تشبیه می کند. او معتقد است که فیلم فقر محتوایی دارد. تیم روبی نیز در نقد خود به «هیچ بودگی» زندگی پارتنوپ اشاره می کند و می گوید که سورنتینو از پوچی به هیچی می رسد، به جز یک نامه عاشقانه همیشگی به ناپل. داویده آبباته شیانی از Cineuropa نیز این اثر را «کم مایه ترین فیلم سورنتینو» می داند که اگرچه از نظر فنی بی نقص است، اما در روایت دچار ضعف بوده و شخصیت اصلی آن، بیش از حد مبهم و غیرقابل فهم به نظر می رسد.

نتیجه گیری از نظرات منتقدان این است که فیلم پارتنوپ، اثری بی شک زیبا و خیره کننده از نظر بصری است، اما ممکن است در زمینه روایت داستانی منسجم و عمق بخشی به شخصیت ها، چالش برانگیز باشد. این فیلم، نمونه ای از تقابل میان فرم و محتواست که می تواند تجربه ای بحث برانگیز اما به یادماندنی برای هر بیننده ای رقم بزند.

چرا پارتنوپ را ببینیم؟ (و چرا ممکن است برای همه نباشد)

تصمیم برای تماشای Parthenope درام فانتزی، بستگی به سلیقه و انتظار شما از سینما دارد. این فیلم برای عده ای یک شاهکار بصری و فلسفی است، در حالی که برای برخی دیگر، می تواند تجربه ای مبهم و کمی خسته کننده باشد.

دلایل تماشا: تجربه ای منحصربه فرد

اگر به دنبال تجربه ای عمیق و متفاوت از سینما هستید، دلایل زیادی برای چرا فیلم پارتنوپ را ببینیم؟ وجود دارد:

• اثری از یک کارگردان مولف و صاحب سبک: پائولو سورنتینو نامی است که با سینمای هنری و بصری گره خورده است. تماشای این فیلم، فرصتی برای غرق شدن در دنیای کارگردانی اوست که همیشه با امضایی خاص همراه است.
• تجربه ای بصری بی نظیر و خیره کننده: فیلمبرداری، طراحی صحنه و لباس، همگی در سطح بسیار بالایی قرار دارند. هر فریم، یک تابلوی هنری است که چشم ها را نوازش می دهد و روح را به پرواز در می آورد. این فیلم یک جشن برای حواس بینایی است.
• کاوش عمیق در مفاهیم انسانی و فلسفی: «پارتنوپ» به موضوعاتی چون زیبایی، گذر زمان، هویت، عشق و تنهایی می پردازد. اگر به فیلم هایی علاقه دارید که شما را به تأمل وامی دارند و سؤالات عمیقی را مطرح می کنند، این فیلم برای شماست.
• بازی های درخشان، به خصوص سلسته دالا پورتا: بازی سلسته دالا پورتا در نقش اصلی، یکی از نقاط قوت فیلم است. او با زیبایی و توانایی اش، شخصیت پارتنوپ را به خوبی زندگی کرده است. حضور گری اولدمن در Parthenope نیز به عنوان یک بازیگر مکمل، به جذابیت های فیلم می افزاید.
• پرتره ای متفاوت از ناپل: سورنتینو بار دیگر ناپل را نه فقط به عنوان یک شهر، بلکه به عنوان یک شخصیت زنده و جذاب به تصویر می کشد. ناپل در سینمای سورنتینو همیشه حضوری پررنگ دارد و در این فیلم، اوج این ارتباط را می توان مشاهده کرد.

چالش های فیلم: ممکن است برای همه نباشد

با وجود همه زیبایی ها و عمق فلسفی، «پارتنوپ» ممکن است برای هر سلیقه ای مناسب نباشد و چالش هایی را برای مخاطب به همراه داشته باشد:

• ممکن است برای مخاطبانی که به دنبال خط داستانی منسجم هستند، کمی مبهم باشد: فیلم سورنتینو اغلب روایتی خطی ندارد و بیشتر بر پایه احساسات، لحظات و تصاویر بنا شده است. اگر به دنبال فیلمی با پلات قوی و پایانی مشخص هستید، ممکن است این فیلم انتظارات شما را برآورده نکند.
• رویکرد سورنتینو ممکن است برای برخی خودبزرگ بینانه یا سطحی به نظر برسد: برخی منتقدان، فیلم را به دلیل تمرکز بیش از حد بر زیبایی و سبک بصری، و ضعف در عمق بخشی به شخصیت ها، سطحی و خودبزرگ بینانه دانسته اند. اگر این نوع کارگردانی برای شما جذاب نیست، شاید فیلم کمی خسته کننده به نظر برسد.

در نهایت، خلاصه فیلم پارتنوپ (بدون اسپویل) نشان می دهد که این فیلم یک تجربه شخصی است. این اثر دعوتی است به کشف و تأمل، نه یک داستان سر راست.

نتیجه گیری

«پارتنوپ» (Parthenope)، جدیدترین اثر پائولو سورنتینو، یک فیلم بحث برانگیز، اما به شدت بصری و هنری است که جایگاه خود را در میان فیلم های پائولو سورنتینو به دست آورده است. این فیلم بیش از یک روایت داستانی، یک تجربه حسی و فلسفی است که بیننده را به سفری درونی در کنار شخصیت اصلی، پارتنوپ، دعوت می کند. با وجود نقدهای متفاوت درباره ضعف روایی، نمی توان از زیبایی های بصری خیره کننده، کارگردانی منحصر به فرد و بازی های درخشان آن چشم پوشید.

این فیلم، دعوتی است برای تأمل در مفاهیم عمیقی چون زیبایی، هویت و گذر عمر. سورنتینو با «پارتنوپ»، بار دیگر نشان می دهد که چگونه می توان سینما را به بستری برای کاوش های هنری و فلسفی تبدیل کرد، حتی اگر این کاوش ها چالش برانگیز باشند. این اثر نه تنها پرتره ای از زنی در جستجوی خوشبختی است، بلکه یک مرثیه برای زیبایی های از دست رفته و یادآوری قدرت جاودانه شهر ناپل است.

معرفی فیلم پارتنوپ (Parthenope) نشان می دهد که این فیلم اثری است برای کسانی که به دنبال سینمایی هستند که فراتر از سرگرمی، به تحریک فکر و احساس می پردازد. این اثر، شما را به تماشای دنیایی دعوت می کند که با چشمان سورنتینو شکل گرفته است؛ دنیایی که شاید کامل نباشد، اما به شدت زیبا، تأمل برانگیز و فراموش نشدنی است.